Kishin kaluar njëzet e tre sekonda kur Federico Dimarco bëri një rrëmujë të tmerrshme në një rivënie në të majtë të Italisë, duke synuar Alessandro Bastonin në zonën e tij, sipas një artikulli të botuar në “The New York Times”.

Bastoni qëndroi i ngrirë teksa para tij u shfaq një flakë e kuqe shqiptare, e ndërpreu topin dhe gjuajti në këndin e sipërm.

Portieri Gianluigi Donnarumma dukej përreth si një njeri që sapo kishte hapur një derë taksie vetëm që dikush tjetër të hidhej dhe të largohej me shpejtësi. Kjo nuk ishte se si duhej të shkonte.

Ndoshta italianët duhet ta dinin. Në fund të fundit, golashënuesi i golit që theu rekordin e më të shpejtëve në histori të Kampionatit Evropian luan në Itali. Por nga të gjithë yjet e Serisë A në Gjermani këtë verë, Nedim Bajrami ndoshta nuk ishte në mesin e atyre që parashikohej të vendosnin rekorde.

“Të shënoj për Shqipërinë në një kampionat europian ka qenë një ëndërr për mua që kur isha fëmijë”, tha Bajrami pas ndeshjes. “Kam punuar shumë për të.”

Ai nuk bën shaka. Bajrami është një nga 19 lojtarët në skuadrën e Shqipërisë në Euro 2024 që kanë lindur jashtë vendit, por pak prej tyre kanë kaluar një proces kaq të mundimshëm për të fituar vendet e tyre.

Në fakt, ai duhej të shkonte në gjykatë për t’u lejuar të luante për vendin.

Bajrami u lind dhe u rrit në Zvicër – në Cyrih, konkretisht – nga prindër etnikisht shqiptarë. Ai iu bashkua skuadrës së tij lokale, Grasshoppers, dhe kaloi nëpër rangje, duke bërë debutimin e tij në 2017.

Ai gjithashtu fitoi një thirrje ndërkombëtare, në ekipet e të rinjve të Zvicrës, duke luajtur për to në çdo nivel, nga moshat nën 15 deri në 21 vjeç. Ai madje i drejtoi disa herë kapiten, duke përfshirë në një ndërkombëtar nën-19-vjeçarë kundër një ekipi gjerman me Kai Havertz, tani i Arsenalit.

Por, ndërsa kjo zakonisht përfaqësonte një rrugë shkollore për ekipin e të moshuarve zvicerane, gjithmonë kishte diçka që e tërhiqte Bajramin në një drejtim tjetër.

Gjithçka filloi kur Edy Reja, italiani që drejtoi kombëtaren shqiptare nga viti 2019 deri në vitin 2022, iu afrua Bajramit për ndryshimin e besnikërisë në vitin 2021. Si i tillë, ai hodhi poshtë një thirrje në skuadrën U-21 të Zvicrës për Kampionatin Evropian të atij viti.

“Ne u përpoqëm ta bindim Bajramin që të vazhdojë të luajë për Zvicrën,” tha Mauro Lustrinelli, në atë kohë trajner i Zvicrës U-21. “Por ai na tha se zemra i rreh për Shqipërinë. Për ne në kombëtare, identifikimi është një nga vlerat kryesore, ndaj nuk na mbeti gjë tjetër veçse ta linim të largohej”.

Problemi ishte se, në atë kohë, Bajrami në fakt nuk kishte nënshtetësi shqiptare. Por përveç të gjitha veshjeve të pasurisë, famës dhe adhurimit, një nga përfitimet e të qenit futbollist është se kur një proces burokratik është në interesin kombëtar, mund të shkosh drejt e në krye.

Ilir Meta, asokohe president i Shqipërisë, miratoi Bajramin si shqiptar (së bashku me të riun e atëhershëm të Fulham, Adrion Pajaziti) në mars 2021, duke ia zbutur teorikisht rrugën drejt kombëtares.

Por edhe një dekret presidencial nuk ishte i mjaftueshëm për të bindur FIFA-n. Pavarësisht rregullave relaksuese rreth lojtarëve që donin të ndërronin besnikërinë kombëtare, pika ngecëse në rastin e Bajramit ishte se, ndërsa ai kishte qartazi lidhje familjare me Shqipërinë, ai nuk kishte shtetësi të dyfishtë formale në kohën kur luante për ekipet e të rinjve zvicerane. Teknikisht, të paktën sipas FIFA-s, ai duhej të kishte pasaportë shqiptare që në moshë të vogël për t’u kualifikuar.

Ata e refuzuan kërkesën e tij për të kaluar, pastaj e refuzuan gjithashtu apelin e tij, pjesërisht për shkak se ai kishte luajtur katër herë për ekipin U-21 të Zvicrës pasi mbushi 21 vjeç. Kështu lojtari e dërgoi çështjen e tij në Gjykatën e Arbitrazhit Sportiv, në thelb duke pretenduar se FIFA ishte duke qenë e panevojshme urdhëruese në mënyrën se si zbatoheshin rregullat e saj.

Bajrami dhe federata shqiptare cituan ‘Nenin e nëntë të Rregullave që rregullojnë zbatimin e statuteve të FIFA-s’, i cili në thelb thotë se një lojtar mund të aplikojë një herë për të ndryshuar besnikërinë, me kusht që ata të kenë shtetësinë për vendin e ri dhe se nuk kanë luajtur në një lojë konkurruese të lartë për vendin e vjetër. Debati ishte se vendimet fillestare të FIFA-s në rastin e Bajramit ishin një interpretim tepër i rreptë i atij statuti.

Dhe CAS ra dakord: ata vendosën në favor të Bajramit dhe Shqipërisë më 30 gusht 2021, duke e bazuar gjerësisht vendimin e tyre në faktin se ai kishte përfaqësuar Zvicrën vetëm në nivel të të rinjve. Reja humbi shumë pak kohë për të thirrur rekrutin e tij të ri dhe Bajrami bëri debutimin e tij në një ndeshje kualifikuese për Kupën e Botës kundër Hungarisë një javë më vonë.

“Vendosa të luaj për Shqipërinë pasi dëgjova zemrën time”, tha Bajrami pas marrjes së vendimit.

Fakti që Bajrami shënoi një gol kaq të spikatur dhe, në të vërtetë, historik, ndoshta nuk është një surprizë e madhe. Edhe avokatët e tij më të rreptë do të luftonin për të argumentuar se ai është një lojtar i qëndrueshëm, por ai është një lojtar për një rast të madh. Ai shënoi një gol ulëritës kundër Republikës Çeke në kualifikuese, duke u rrotulluar rreth 30 metra larg portës dhe duke goditur me çekan në këndin e sipërm. Ky ishte goli i barazimit në barazimin 1-1 dhe ndihmoi Shqipërinë të siguronte vendin e parë në grupin e kualifikimit.